به گزارش خبرنگار خبرگزاری « حوزه » در کرمانشاه، حجت الاسلام محمد حسین یار محمدی، در یادداشتی با عنوان «ارتباط پدر و فرزندی استاد» آورده است:

بِسْمِ ٱ للَّهِ ٱ لرَّحْمَنِ ٱ لرَّحِیمِ

«مَن عَلَّمَ العِلمَ کانَ خَیرَ اَبٍ ذاکَ اَبُو الرُّوحِ لا اَبُو النُّطفِ»

آن که علم و دانش را به دیگران می آموزد، بهترین پدر انسان به شمار می آید چون او پدر روحانی و مجرای کمالِ جان انسان است. او پدر نطفه نیست که تنها ساختمان جسمانی را پایه گذاری کند.

«تدریس کردن چه آسان، پرورش دادن چه سخت است»

امروزه در حوزه های علمیه شاهد ارتباط گیری روبه رشد اساتید با طلاب هستیم، به این صورت که استاد نه تنها در ساعت کلاس با طلاب ارتباط داشته، بلکه در خارج از محیط درس هم ارتباط تربیتی و علمی برقرار است.

امروزه در حوزه های علمیه اساتید باید با تأسی به سلف حوزه، ارتباط گیری عمیق با طلاب را تقویت نموده، به این صورت که ارتباط استاد با طلاب به صرف حضور در جلسه درس بسنده نشده و در خارج از محیط درس هم ارتباط تربیتی و علمی وجود داشته باشد.

در حالی که در حوزه های قدیم اعم از نجف و قم شاهد ارتباط تنگا تنگ و حتی شاید بتوان گفت، ارتباط پدر و فرزندی بین آنها حاکم بوده است که در اینجا باید به یکی از ثمرات این روش حسنه اشاره نمود و آن عبارت است از تاثیر پذیری بیش از حد طلاب از اساتید خود می باشد که جای بحث و تحقیق فراوان دارد.

یکی از سنت هایی که در مساجد رواج دارد، عبارت است از ارتباط گیری تنگاتنگ مربی با متربیان است، به این صورت که مربی در ضمن اردو های تربیتی و ارتباط هایی که با متربی دارد، شروع به تصحیح اخلاق و رفتار متربیان می کند و این امر باعث می شود که متربی بعد از چند سال با تحولی باور نکردنی مواجه شود.

جای این تربیت اخلاقی در حوزه های علمیه کم رنگ شده است، در حالی که همانطور که گفته شد این روش حسنه در سیره علمای سلف وجود داشته است.

در آخر از خداوند تعالی خواستاریم که ما متخلق به اخلاق نبوی(ص)، سیره ائمه معصومین(ع) و عالمان عامل در حوزه های علمیه قرار دهد.

انتهای پیام